>> EASTERN CONFERENCE - PARTY REPORT? <<
Lenin / Freezers
Ja, wyżej podpisany Leninus Frezersus, otrzyman był pewnego dnia malutki
zwitek pergaminu, przyniesiony przez zmęczonego gołębia. Na zwitku onym,
poszarpanym i wygniecionym, zobaczyć się dało niejakie znaki, które po
chwili małej dało się zidentyfikować jako kaligrafy, koślawe i jakieś
takie nieporęczne, ale jednak kaligrafy. Jako że z biegiem lat wzrok mój
na ostrości stracił, zmuszonym był sięgnąć po owe magiczne szkła, które
wytworzył był dla mnie pewien czarodziej, którego imienia, ni miejsca
pobytu już nie pamiętam. Mają owe szkła magiczne, oprawione w dziwacznie
pocięte drewno, moc jakowąś, która powoduje, iż po umieszczeniu ich na
moim nosie, zaczynam postrzegać nieco lepiej a i kaligrafy odczytać mogę.
Założywszy więc magiczne szyby, usiadł ja był na drewnianym stołku i ze
skupieniem wielkim czytać poczołem jako następuje: "Drogi Leninusie," -
donosił kompan mój stary, Rangerus, Biedronką zwany - "wiedzieć Ci należy,
iż w czasie niedługim, trzydzieści lub czterdzieści słońc, odbędzie się we
włościach moich swoiste spotkanie, Party przez niektórych zwane, na które
stawić się musisz obowiązkowo. Odrzuć więc precz wszystkie, choćby nie
wiem jak pilne zadania, i poczyń przygotowania odpowiednie, byś na miejscu
owym, Party Place nazywanym, stawić się mógł a i spóźnić nie ważył. By
lżej Ci owa decyzja przyszła, spieszę Cię zawiadomić, iż rozrywek
rozmaitych pod dostatkiem będzie, a i o trunki martwić się nie musisz.
Jeno jadła nie mogę Ci zagwarantować, lubo sam wiesz przecież, że kraina
moja w lasy niezbyt obfita, więc i zwierza nie ma a kupować potraw nie
mogę, boby grosza na samą organizacyję nie starczyło. Wiedz także, co
radością Twe serce winno napełnić, że kompani, Twoi jak i moi, także w
progi moje zawitają, by przy kufelku o czasach starych pogawędzić a i przy
okazji spojrzeniem dzieła młodszych obrzucić. Racz więc do podróży się
sposobić, a serce moje radością się napełni, gdy Cię w progach moich
ujrzę."
W dalszych słowach Rangerus udzielił mi odpowiednich wskazówek, jak w jego
włości trafić, ino parę innych rzeczy napisać raczył. Kłamstwem bym się
skalał, gdybym powiedział, iż nie ucieszyłem się tą wiadomością. Wszak
kompanów moich, zaszywszy się w domostwie moim, dawnom nie widział a i
brzucho wypadałoby czym innym, nie jadłem jeno, napełnić. Poszedłszy za
radą Rangerusa wszystkie prace w kąt odstawiłem, co pilniejsze czeladnikom
i uczniom moim zostawiwszy, i poczołem ekwipunek, jak i grosz odpowiedni
na drogę szykować. Słońce leniwie włóczyło się po niebie, a ja z coraz
większą radością na dzień wymarszu czekałem. Żaden czarodziej słońca nie
ważył się zatrzymać, więc dnia pewnego, wieczora raczej, zebrawszy
najbliższych kompanów na stacyję powozów się udałem, gdzie zająwszy
wygodne miejsca ruszyliśmy, wprzódy jednak po kompana naszego, Sivusa
MoczumPana, wstąpiwszy. Słowa żadne nie oddadzą radości z tego spotkania,
ino rozdziawiona od ucha do ucha gęba Sivusa może być tego świadectwem.
Na nic nie czekając, do pierwszej z brzegu oberży krokiśmy swe skierowali,
gdzie przy garncu, nie najlepszego wprawdzie, ale zawsze piwa, o czasach
starych gaworzyć poczeliśmy a i plany wędrówki, jak i pobytu snulim.
Brzucho przyjemnie ciepłem się napełniło, więc i po drugim kuflu żeśmy
opróżnili, co jeno głód nasz spotęgowało i chęć do pozostania na tyłkach
stworzyło. Pomni jednak poruczeń Rangerusa na kolejną stacyję powozów
kroki nasze skierowaliśmy, by po chwili krótkiej-długiej w grodzie
większym wylądować.
Powozów tam ogrom ci był, a i ludzi jako mrówek w lesie, stać więc
musieliśmy wraz z gawiedzią, by papirus do podróży uprawniający zakupić.
W barze, co przy powozowni zaraz stał, kompanam spotkał, choć rzekłszy
prawdę, on to pierwszy mnie zauważył i się ku mnie odezwał. Zdzwion był
ja wielce, bo gębe człeka onego pierwszym raz w życiu widział, alem człek
towarzyski, więc przywitał ja się był z nim serdecznie a i o podróży
kierunek spytnąłem. Wielkież me zdziwienie było, gdym odkrył, że człek
ów, Floppus się przedstawił, w temże samym kierunku co ja, zmierzał. Jako
że powóz za chwil kilka miał ruszać, kroki swe ku niemu skierowaliśmy.
Diabelskij iście to był dzień, bo w całym powozie miejsc nie było, jeno
nasza kompanija na dupskach siedziała, nam korytarz zostawiwszy. Ledwom
ruszyli, wietrzysko przez szpary dmuchać poczeło, na co Floppus z sakwy
swojej butelczynę dobył a i szkło odpowiednie wyczarował. Ważnym jest
także, że trzeci człek z nami siedział, Exolonus niejaki, co także gały w
butelczyne wlepiał, językiem przy tym młóciwszy. Zostawiwszy więc całą
kompaniję na ich dupskach, na klepisku siedlim, Floppus butelczyne
otworzyć raczył i trunek, ach, mocne to było, w brzuchy nasze popłynął.
Wietrzysko za nic miało nasze klątwy, wiało dalej, raz mocniej, raz
słabiej, toteż by gorzałka, bo ona to w butelczynie była, nie wywietrzała
nam czasem, coraz szybciej pić poczeliśmy. Takie ci tempo nasze było, że
butelczyna, choć duża, szybko pustą się stała i niejakie pragnienie
poczeło w pyski nasze zaglądać. Pomny więc na gościnność Floppusa i
Exolonusa, w głąb sakwy mojej łapem wsadził i oczym spragnionym kolejnom
butelczyne pokazał.
Fatum jakoweś jednak chciało, że w chwili onej, kompani, ci co na dupie
wygodnie siedzieli, za nic nasze cierpienia mając, przypomnieć o nas sobie
raczyli i zobaczywszy, iż kolejną butelczyne opróżniamy, miny swoje
skwasili i zaprosili nas, co byśmy u ich boku siedli, by w większej
kompaniji trunkiem się delektować. Rad, nie rad, ruszylim nasze dupska i
do kompaniji dołączyli. Dobra to zamiana była, bo gąb więcej się
widziało, co i przyjemności w piciu więcej dostarczało. Butelczyna nasza
napoczętą już była, od niej więc pić my poczeli. Gąb było mnogo, toteż i
butelczyna szybko opustoszała, na co kompanija zgodnie w sakwy zajrzeć
raczyła i kolejne flaszki otwierać poczeła. Pili my i pili, ażem, koniec
końców, świadomość stracił, czerń jakaś mnie obeszła, wprzódy władzy w
członkach pozbawiwszy. Obudzon ja był w grodzie ogromnym, większegom w
życiu swoim nie widział. Powozownia wielka zaiste była a człeków jako
mrówków w całym lesie. Papiery my mieli w porządku, kroki więc nasze w
kierunku powozu skierowalim. A miał nas ten powóz na miejsce ostateczne
zawieźć, toteż radości pełni, opróżnialim kolejne butelczyny, co by czas
przyspieszyć a i ponurym nie być.
Po czasie jakimś powóz stanął a ludziska poczeły się zeń wysypywać,
zalewając powozownię, harmider ogromny przy tym czyniąc. Tamże spotkalim
kolejnych kompanów naszych. Uścisków, cmoknięć i tubalnych ryków nikt by
nie policzył, tylu człeków na raz jeden się witało! Wyściskawszy się za
wszystkie czasy, kupilim po jednej butelczynie na łeb, by zapasy skromne
porobić, po czym wsiedlim w powóz i po chwili małej w progach
Rangerusowego domowstwa stopy nasze postawilim. Ludków ci tam było mnogo,
oj mnogo, nie wszystkich ja znał, alem z gawiedzi i tak wiele znajomych
gąb wychwycił. Ciaborgusam obaczył, łapsko z Petersusem uściskałem a i
Rangerusowi serdeczności nie pożałowałem. Wtargalim nasze dupska do
środka a tamże oczom naszym ukazała się wielka masa ludków, latali oni we
wszystkie strony, niczym pszczoły w ulu, a gwar i harmider taki przy tym
był, żem myśli własnych prawie nie słyszał.
Powłóczylim się chwilke małą po komnatach, kompanów szukając, co by w gębe
ich cmoknąć i na piwo, lubo gorzałkę, zaprosić. A była ci to kompanija
zaiście potężna, tako w liczbie, jako i w pojemności brzucha, bo kędym pić
poczeli, takoż i butelczyny tak szybko pustoszały, że małom nie nadążyli
nowych otwierać.
Każden z nas cygaro był w łapie trzymał, dymkiem się racząc i w zawody o
wielkość puszczonego dyma stawał. Duszno się stało w naszej komnacie,
ruszylim więc ku pobliskiej oberży, którą to Rangerus nam był polecił.
Gospodarz tegóż przybytku już chciał podwoje zawierać, lecz zobaczywszy
taką gawiedź, a i zysk przy tym niechybnie węsząc, szeroko był się
uśmiechnął i piwo świeże przede pyskami naszymi spragnionymi postawił.
Ledwiem wąsy umoczyli, a tu już kufle pustymi się stały a gospodarz
wyganiać nas począł, mrucząc coś pod nosem i do słowa nam dojść nie dając.
Kupilim więc malutkie flaszki i wrócilim na Rangerusowe miejsce.
Gawiedź cały czas jeno biegała i biegała. Dorwał ja był Rangerusa w kącie
ciemnym i wywiedział się, co ludków więcej miało przybyć, a i nie wszystko
idzie tak, jako se Rangerus plany sprawił. Pocieszywszy go, udałem się do
komnaty naszej, gdzie akurat rozpoczęły się obrady naszego starego
Uniwersytetu. Nazwy ci jego nie wyjawię, co by młodszych nie gorszyć,
powiem jeno, że niezwykła to jest uczelnia a i w szeregach swoich mocarzy
samych zawiera.
Kompanija to zaprawdę doborowa była, a i gorzałka w takim towarzystwie
płynęła strumieniem, końca którego próżno by wypatrywać. Uderzyła mnie ta
gorzałka w żyły sromotnie, obrazy chwiać się poczęły, a kończyny dziwnie
słabe się ostały, cielska mojego nie mogąc unieść. Siedział ja jednak
twardo, bom i widział, że reszta kompaniji podobne problemy miała.
Siedzielim więc i siedzielim, o czym my gadali, tego nie spamiętam, może
jaki iny człek cosik wie.
Siedział więc i pił sobie spokojnie, gdy naglem poczuł, jak przedmiot
jakowyś mimo głowy mej leci i z hukiem wielkim w ścianę komnaty uderza.
Ledwom się obejrzał, a tu kolejna bezkształtna bryła pada obok pierwszej.
Nie wiedzieć czemu, któryś z kompaniji począł ciskać tymże, co pode jego
ręką siedziało. Hałas się okrutny zrobił a i bałagan do tego odpowiedni.
Któryś tam, chyba bardziej przytomny niźli reszta, hasło ucieczki rzucił,
na co wszyscy zerwali się i nuże dupskiem ruszać, by do wyjścia trafić.
Natenczas Rangerus zjawić się raczył i zobaczywszy, co z jego komnaty
uczynilim, dąsać się począł, poczem komnatę zamknął i wchodzić do niej nie
kazał. W czubie miał ja ostro, toteż i ruszyłem przede się, by z ludkami
inszymi słów parę zamienić. Członki moje, nie wiedzieć jak i czemu,
skierowały mnie ku sali ogromnej, gdzie ciżba spora siedziała i obrazy
jakoweś ruchome oglądała. Łeb mi nieco zaciążył, toteż dupskiem o stołek
trzasnąwszy, jąłem odpoczywać, by później dalej móc z kompaniją
konferować.
Wielkież jednakże byłe me zdziwienie, gdym dowiedział się, że władza
przyjechała i zabrawszy Gollumusa, do ukochanego kopmana naszego,
Petersusa, problemy jakieś jęła czynić. Na nic się zdał nasz protest
gwałtowny, bo władza, wprzódy Petersusa zamknąwszy w powozie, odjechała,
słowa nawet nie powiedziawszy.
Uszym potem nadstawiał, by jakieś wieści łowić. Jedni mówili, że jakowaś
inna komnata ogniem się zajęła, że kompanija siłą weń się wdarła i szkody
ogromne poczyniwszy, dała w nogi i skryła się po kątach. Inni mówili, że
władza, gdy butne swa kroki do komnaty owej skierowała, Gollumusa bez
czucia na stole zastała i widząc, że onże jeden się ostał, winowajcom go
uczyniła i zamknąwszy w powozie w kierunku niewiadomym odwiozła. Od
jeszcze innegom usłyszał, jakoby władza nie tych ludzi, co trzeba wywiozła
i jakoby prawdziwi winowajcy wciąż w domostwie Rangerusa przebywali.
Zdania własnegom nie miał, boć niczegom nie widział, jeno słów mogłem
słuchać. Coś jednak gorzałki się ostało, takom pod kompanów naszych, siłą
przez władzę zabranych, wypilim po kielichu. Dzień się jednakowuż ku
końcowi imał i takoż napoczął się pokaz dzieł ludków, który w tejże
ogromnej sali, o której wcześniem pisał, się odbywał. Z kompanem moim,
Sivusem u boku jednego i Davusem u drugiego, poczołem oglądać co też
ludkowie zrobili. A fajne nawet rzeczy niektórzy potworzyli, obrazy
jakieś ruchome, pod które muzyka grała a niektórzy obrazy swoje
pokazywali, jedne gorsze były, a przy niektórych tom gębe rozdziawiał nie
wierząc gałom własnym. Magiczne szkła jednak tkwiły wciąż na moim nosie,
takom i mógł się wszystkiemu dokładnie przyglądnąć. Muzyki też jakoweś
puszczali, a że skoczne były, takoż i z Jackalusem tańczyć mu poczęli, a
jak nam szło, tego nie wiem, bom pamięć po raz kolejny stracił, czerń
przed oczyma ujrzywszy i padłszy bez czucia na klepisko.
Ranom się obudził, Sivus u boku mego spoczywał. Podnieślim się, kościami
strzyknelim i nuże reszty kompaniji szukać. Wierzyć począłem, że
czarodziej jakowyś u Rangerusa się zjawił, bo ledwom w progi komnaty
jakowejś zawitał, takom i gorzałke na stole obaczył. Na tenże widok,
puste brzuszysko odezwało się jękliwie, graby same w szkła stronę pomknęły
i pić my poczeli, zdrowie kompanów uwięzionych co rusz wznosiwszy.
Takoż pilim i pilim, aże Rangerus nadszedł i rzekł, co impreza ku końcowi
zmierza. Smutkiem się gęby nasze pokryły, ale nic to. W jakiejś
pobliskiej gospodzie zakupilim parę butelczyn, choć Ciaborgusowi chwałę i
cześć oddać należy, bo zdrowiem i zyciem ryzykując, skradłszy był dwie
butelczyny gorzałki, co nie dość, że grosiwa oszczędzić pozwoliło, to i
radością serca nasze napełniło. Wrócilim do Rangerusowego domostwa, gdzie
chwilkę posiedziawszy i popiwszy, pożegnalim się z gospodarzem i,
zobaczywszy przeuroczy, zielony trawniczek, ku niemu kroki swoje
skierowaliśmy, by w promieniach słońca, na ziemi zasiąść i gorzałką gardła
spragnione zakropić.
Dzionek to był wspaniały, jeno kompanów naszych, a Petersusa w
szczególności, brakować nam zaczęło. Wywiedziawszy się o drogę, udaliśmy
się pod kamienicę, gdzie władza na swych stołkach siedziała i grożną miną
zbywała wszystkie nasze prośby o kompanów wydanie. Widząc, że czczymi są
nasze prośby i słowa, udalim się do powozowni. Wraz z Sivusem poszli my
papiery na drogę zakupić. Ledwom papierzyska w sakwy pochowali a tu nagle
Echus, Krowusem zwany, informacyją nas uraczył, jakoby chwil kilka temu
władza, z cicha pod powozownię podjechawszy i w cieniu się zaczaiwszy,
wyskoczyła zza węgła i dwóch kompanów naszych, Skajusa i Ciaborgusa, w
łapska swe obmierzłe schwytała i siłą do powozu zawleczywszy, odjechała.
Słowa żadne rozpacczy naszej nie wyrażą. Patrzylim na siebie, dziwując
się niepomiernie, łeb zachodząc, cóż się mogło zdarzyć. Długom nie
podumali, bo powóz nasz odjeżdżał i trza nam było weń się pakować. W
tejże chwili kolejne zdumienie mózgi nasze poraziło. Otóż, ni z tego, ni
owego, Petersus, jako żywy przede nami stanął i do powozu wraz z całą
kompaniją załadować się raczył. Zarzucilim go z miejsca pytaniami, na
które ówże niemrawo odpowiadał, zupełnie, jakoby go władza przez młyn
jakowyś przepuściła, resztki siły i woli zeń wydusiwszy. Co nieco jednak
się dowiedzielim, jeno sprawa ta poufną jest i zdradzać jej nie mogę.
Ruszylim z Rangerusowego grodu i po czasie jakimś, po raz wtóry stanęliśmy
w owym grodzie olbrzymim, gdzie ludzi jak mrówków, a powozownia niczym
dwie wsie wielka. Wysiadalim właśnie z Sivusem, gdy nagle gałom naszym
widok dziwny, acz straszny, się pokazał. Oto obok powozu, niemocą powalon
i bez ducha najwidoczniej, kompan nasz, Zibus, leżał i martwym być się
zdawał. Nuże ku niemu podbieglim i okazać się stało, że Zibus jeno
zamroczony gorzałką był, widać łeb u niego niezbyt tęgi, skoro w takim
miejscu świadomość stracił. Że to jednak kompan nasz był dobry, takom z
Sivusem, wprzódy pod łapy Zibusa złapawszy, dźwignęlim go w górę i ku
powozowi naszemu człapać poczeliśmy.
Serca nam do gardeł podlazły, kiedym obok siebie zobaczyli władze. Trzech
ich było, rosłych i potężnych mężów, a miny marsowe niczego dobrego wróżyć
się nie zdawały. Nakazali nam, byśmy wraz z nimi się udali do ich
siedziby, bo, wedle ichnich słów, porządek zakłócamy a widokiem naszym, a
Zibusa szczególnie, obrazę u porządnych ludzi wywołujemy. Jako że wraz z
Sivusem też mieliśmy nieźle we łbie, nie strzępiliśmy języka po próżnicy,
jeno siły zebrawszy poczęliśmy iść do przodu, Zibusa, który niczym worek
kartofli martwym być się zdawał, trzymawszy i niemalże po klepisku
ciągnęlim.
Władza wierzeje nam otworzyła i umieściła w komnacie jakowejś, gdzie na
ławach leżało już dwóch innych ludków, jako Zibus, zamroczonych. Wedle
stołu wielkiego, z piórem w ręku i kałamarzem przy boku, siedział jakiś
wyższy władza i tenże właśnie począł mnie wypytywać, co się stało,
dlaczego mamy we łbach i co ma z nami zrobić. Inszy zaś kazał mi sakwę
moją wypróżnić, zupełnie jakobym bomby albo inne świństwa w niejże
przewoził. Niczegom jednak podejrzanego w sakwie nie miał, toteż ten
wyższy władza spytawszy o godność moją, w kajecie ją zapisał a potem,
wzrok wprzódy na mnie skierowawszy, zapytać był raczył, cóż też on ma z
nami uczynić.
Ja, człek co nieco wygadany i w świecie obyty, rzekłem mu, iże problemów
żadnych sprawiać zamiaru nie mamy, jeno do chałup własnych nam spieszno, a
gorzałki to trochę z przygodną kompaniją łyknelim, bez żadnych wszakże
złych zamiarów. Wyższy władza pokiwał był głową, zamruczał coś pod wąsem
swoim i kazał nam iść precz, na odchodnym rzucając, że jako nas jeszcze
raz obaczy, tako i zostaniemy u nich, jako Zibus, którego nam władza wydać
za nic nie chciała.
Z ulgą w sercu wybieżelim z Sivusem z siedziby władzy i nuże ku powozowi
poczeliśmy biec. Dopierom kiedym przy nim stanęli, do łbów naszych
zakutych nam przyszło, że ani papierów na dalszą podróż nie mamy, a
sakiewki nasze za nic nie chciały się napełnić. Nie bacząc jednak na to,
wtargaliśmy nasze cielska do powozu i wtedy okazało się, że jakowyś
ekskluzywny był to powóz, lokaje w liberii trunki roznosili a przede każdą
stancyją, woźnica mówić raczył, co to za postój. Dupskiem nie mieliśmy
gdzie usiąść, lecz ślepy traf chciał, iże dwóch kompanów naszych
znaleźliśmy, Jackalusa i Mrocznusa, którzy to w wygodach wielkich
siedzieli i w gęby nasze zapite z uśmiechem się gapili.
Stanęliśmy wedle nich i gadać poczęliśmy o tym i owym, Sivus zaś,
ujrzawszy niezwykle piękną niewiastę, nuże gałami łypać na jej nogi
począł, czym niejakie oburzenie u owej wywołał. Jednakże wedle owej
niewiasty siedział jej mąż i co rusz Sivusa spojrzeniami ognistymi
uspokajał. Stało się jednakże, że mąż ów na którejś z kolei stancyji
wysiadł a Sivus, niewieścich wdzięków widać złakniony, nuże obok
białogłowy owej się wcisnął i dalejże gały wlepiać, to w nogi, to w piersi
cudownie zarysowane.
Sivus, człek niezbyt obyty w wyższych sferach, stawał się coraz bardziej
arogancki i natarczywy, czym honor swój, jak i mój, na szwank począł
narażać. Takoż i w łepetynie mojej myśl powstała, co by Sivusa uspokoić.
Wsadziłem łapę do mojej sakwy i znalazłem tam butelcznę z napojem jakimś.
Nie była to wprawdzie gorzałka, alem i tak sobie nieźle golnął. Gdym płyn
ów przełykał, myśl powstała, co by Sivusa w łeb ową butelczyną trzasnąć.
Nie czekając ni chwili myśl w czyn zamieniłem, jeno zapomniałem butelczyny
zakorkować i gdy trafiłem nią w łeb Sivusa, płyn się zeń wylał i zarówno
na Sivusa jak i na niewiastę ową spłynął. Białogłowa wstała oburzona i
rzucając pod naszym adresem niewybredne epitety, którym nie mógł
zaprzeczyć, chwyciła swoje pakunki i uciekła w spokojniesze zakątki
powozu.
Honor mój przez to ucierpiał, ale miejsce nagle dla mnie się znalazło i
kiedym klapnął na siedzenie, takom i o owym dyshonorze z miejsca
zapomniał. Chwilę krótką posiedziałem spokojnie, aż tu Sivus począł nagle
dziwnie bełkotać i piana jakowaś z ust jego poczęła płynąć, znak widomy,
że brzuch Sivusa miał już dosyć gorzałki i właśnie zamierzał się
wypróżnić. Siedząca wedle nas dystyngowana dama, widząc takie zachowanie
w eleganckim powozie, czym prędzej chwyciła swoje bagaże i śladami
pierwszej uciekinierki opuściła nas, wprzódy jednak nazywając bydlakami i
temu podobnymi.
Chwyciłem Sivusa, leciutki ci on jak piórko, i pędem go zaprowadziłem do
wychodka, którego Sivus aż do stancyji naszej nie opuszczał, tak mu
brzuszysko dopiekło.
W końcu wysiedlim na stancyji i pożyczywszy nieco grosiwa udaliśmy się do
domostwa Sivusa. Rodzicieli jego szlachetnych w domu nie było, toteż
skierowawszy kroki nasze ku kuchni, do kurczęcia świeżego dopadliśmy się
niczym psy, by potem opaść w fotel i z lubością zaciągnąć się dymkiem.
Dzień cały u Sivusa spędziłem, gawędząc o tym i owym, aż nadeszła chwila
powrotu w domowe pielesze. Po raz kolejny znalazłem się w powozie, który
tym razem zawiózł mnie prosto do mojej rodzinnej osady. Domostwo swoje
przywitałem z niekłamaną radością, obejrzałem pracę uczniów i czeladników,
wypiłem co nieco, odłożyłem na półkę magiczne szkła i zapadłem w błogi
sen.
Teraz życie toczy się spokojnie, lecz wiem, iż obudziwszy się któregoś
dnia, na parapecie zastać mogę zmęczonego gołębia do którego nogi
przytwierdzony będzie malutki zwitek pergaminu z wiadomością, że oto
któryś z kompanów następne spotkanie organizuje.
* * *
Prawda, że straszna kicha? Bawiłem się troszeczkę, ale to już chuj
wielki. Przejdźmy do spraw normalnych, czyli scenowych. W poprzednim
numerze mieliście, Drodzy Czytelnicy, okazję przeczytać taką scenową
podziałkę. Siedziałem w domu, nie miałem nic do roboty, więc postanowiłem
dzielić sobie dalej, a nuż w końcu nauczę się tej matematyki? Jeżeli więc
ktoś chce wiedzieć coś więcej o podziałach, dzieleniu, wynikach dzielenia
i temu podobnych sprawach, niech przeczyta sobie coś, co zowie się.... [i
tu następuje kolejny artykuł Lenina - dop. Lothar]