SKYLIGHT / CRAZY BOYS
COPY PARTY
Szczin 28-29 grudnia A.D. 1992
W ciężkim okresie pomiędzy Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem dwie
szczecińskie grupy zapaleńców i fanatyków C-64 zorganizowały copy
party, czyli przyjęcie bez szwedzkiego stołu, ale za to z kopiowaniem
wszystkiego co się da. Zaproszone zostały wszystkie najważniejsze
szychy świadka komputerowego, zwanego (nie wiadomo dlaczego) sceną,
więc nie mogło zabraknąć tam też Specyalnego Korespondenta Waszego
ulubionego magazynu.
Copy party odbyło się w budynku jednego ze szczecińskich liceów,
głównie w sali gimnastycznej i stołówce. Na imprezę przybyło około stu
gości z całej Polski. Przybyli ludzie naprawdę znakomici (np. grupa
Taboo z Katowic), nieźli, całkiem dobrzy. Jednak większość uczestników
imprezy nie dorównywała poziomowi światowemu. Uciekając się do
porównań piłkarskich - ilościowo znacznie więcej było ligi okręgowej,
a jakościowo dominowała superliga (jak to zwykle bywa). Część ludzi w
nerwowym pośpiechu kończyła swoje dema, których premiera miała się
odbyć na tej właśnie imprezie. Reszta kopiowała co tylko wpadło do
stacji i nie było dużo starsze niż tydzień.
Podczas kopiowania furorę robiło równoległe połączenie komputera ze
stacją - tzw. burst, o niebo lepszy i szybszy niż staruszej Speed-DOS.
Zaś szczytem wszystkiego było połączenie burst'a z komodorowskim
rozszerzeniem pamięci do 256 KB (1764). Dzięki temu modułowi cała
strona dyskietki wchodziła "na raz" i nie trzeba było przekładać
dysków osiemdziesiąt siedem miliardów razy po to tylko, by przegrać
sobie jakieś głupie demo. Duża część biorących udział w imprezie nie
miała jednak czysu na takie dyrdymały, bo zajęta była graniem w różne
gry, czyli wgrygraniem.
Gwoździem programu (o reszcie później) były konkursy na najlepszą
muzyczkę, najlepszy rysunek i najlepsze demo. Dobrze poinformowani
nazywali tę część zabawy "DEMO - KOMPO", a poinformowani gorzej -
"DEMO - KOMPOT" lub "DEMO - KOMPOST". Demo - Kompo (ha! ja tu jestem
akuratdobrze poinformowany) odbyło się w stołówce, za pomocą
specjalnego wyświetlacza zwanego big screen, czyli w lokalnym narzeczu
- duży ekran. Faktycznie, miał jakiś metr na półtora metra.
Reguły konkursu były proste - organizatorzy party mieli pokazać jedną
po drugiej, wszystkie prace, które na konkurs wpłynęły. Potem zaś na
specjalnych votesheets (czyli po polsku kartkach do głosowania)
oglądający układali je w kolejności od najlepszej do najgorszej.
Najpierw wszyscy w uroczystym skupieniu wysłuchali dziesięciu różnych
melodyjek (wszystkie były niezłe). Pamięć ludzka jest jednak zawodna,
więc nic dziwnego w tym, że wygrały pierwsze dwa kawałki. Dodatkowym
utrudnieniem był fakt, że melodie nie miały tytułów, zaś autorzy dla
dobra sportowej rywalizacji pozostawali w cieniu. Na kartach pisano po
prostu "Nr 1, Nr 2" etc.
Po konkursie muzycznym przyszedł czas na zmagania najlepszych
grafików. To znaczy, jak się później okazało, nie tylko najlepszych,
ale przynajmniej ambitnych. Obrazki były różne: zielony smok,
prosiaczek, goła baba i parę takich innych. W sumie 23 sztuki.
Po obejrzeniu obrazków przeszliśmy do meritum, czyli konkursu na
najlepsze dema. Najpierw pokazano "Rotten Melon" (czyli zgniły arbuz)
grupy Crazy Boys (czyli walnięci chłoptasie). Delikatnie mówiąc, demo
nie spotkało się z entuzjazmem publiki. Walnięci zresztą i tak nie
wzięli udziału w konkursie, ponieważ sami byli jego organizatorami.
Jako druga wystąpiła grupa Complex z demem "#########". Jeden z widzów
słusznie powiedział o tym dziele: "Jakbym ja tak kodował, też wpadłbym
w kompleksy". Trzecim było demo "One Year Diamond" (jednoroczny
diament) grupy Diamond (wiadomo co). Także to demo było nie na
poziomie. Pomimo tego, (a może właśnie dlatego?) po zakończeniu
pokazu, publiczność głośno skandowała "JESZ-CZE-RAZ!!!". Wtedy
pojawiła się kamera telewizyjna ze szczecińskiego Kanału 7. Na takie
dictum organizatorzy zareagowali pokazaniem dema "A Place In The
Space" (jakieś miejsce w kosmosie) grupy Taboo. Tym razem paru ludzi
pospadało ze stołków, jeden powiedział, że idzie się pochlastać,
reszta zaś przestała się wstydzić, że ma Commodore 64. Demo było - jak
to mówią - czadowe.
Jako ostatnia wystąpiła grupa Nebula (zwana też Cebula, Matula i
wszystko, co kończyło się na -ula) z demem "Pains Of Delivery" (bóle
porodowe???). Jeśli nie brać pod uwagę grupy Taboo, było ono najlepsze
spośród prezentowanych. Entuzjazm wzbudziła brawurowa wersja
"Przybieżeli do Betlejem". Autora besztano, że nie wystawił jej w
konkursie na najlepszą melodię.
Z dużymi kłopotami i dopiero po wystraszeniu organizatorow prasą udało
mi się zdobyć oficjalne wyniki wszystkich konkursów. Szczęśliowie
najlepszym muzykiem okazał się Comer/Skylight, zaraz po nim finiszował
Benji/Inflex. Wśród grafików dominowała grupa Elysium. Najlepszy
rysunek należał do Carriona/Elysium, zaś prace Cruise/Elysium zajęty
szczęśliwie drugie i trzecie miejsce. Wśród dem niespodzianką było
może trzecie miejsce grupy Complex. Drugie miejsce wzięła Nebula, zaś
pierwsze - Taboo. Inna rzecz, że było to wiadome już poprzedniego
dnia. Inna kolejność nikomu nie mieściła się w głowie. I słusznie.
Party nie składało się jednak wyłącznie z konkursu. Oprócz niego były
jeszcze dwa dni i noc. Powszechnie wiadomo, że jeśli zgromadzi się
tyle osób na tak małej przestrzeni, do jakiegoś dymu dojść musi. No i
doszło. Już pierwszego dnia wieczorem kilku gości spożyło tak wiele,
że organizatorzy mieli szczery zamiar wyrzucić ich po prostu za drzwi,
bowiem dyrektor szkoły nie życzył sobie podobnych ekscesów ("fraktali"
również) i groził przedterminowym zakończeniem zabawy. Komputerowcy
będący w stanie wskazujący na spożycie szybko się jednak pokajali i
zostało im darowane. Mimo tego do późnej nocy tu i ówdzie pętali się
osobnicy, którym podłoga sama uciekała spod nóg. Niektórzy zabawiali
się rzucaniem puszkami po piwie do kosza (niestety nie do śmieci, ale
do koszykówki), ganianiem po sali z areozolami i pianką do golenia.
Wybito jedną szybę, rozbito muszę klozetową, urwano firanki. Z innych
niemiłych akcentów - komuś spodobał się mój stary, zielony Neptun 156
z białą obudową. Jeśli ewentualnie czyta to ten człowiek, który po
powrocie do domu zauważył nagły wzrost liczby monitorów, to proszę
mimo wszystko o dostarczenie mojego Neptuna w miarę szybko na adres
redakcji (może być na mój koszt). Takie numery po prostu nie są w
porządku i można się za nie smażyć w piekle (bo nie mam czym innym
straszyć, ewentualnie zostają jeszcze atarowcy).
Dużo zamieszania narobił Polonus/Padua pokazując zajawkę swojego
nowego dema, należącego do megadema Torture III. Wykorzystał w nim
SuperHires, tryb graficzny, o którym myślano od dawna, jednak nikt nie
zabrał się, by napisać procedurę pokazującą go na ekranie. SuperHires
to mianowicie cztery kolory w wysokiej rozdzielczości. Otrzymane to
zostało przez nałożenie obrazka w wysokiej rozdzielczości (2 kolory) i
dwóch warstw sprajtów (kolejne dwa). Siłą rzeczy, ogranicza to
wielkość wyświetlanego rysunku do 84x200 pikseli. Polonus zadał sobie
trud zeskanowania kilku zdjęć, zrobienia dość prostego (na Amidze, na
Amidze!) efektu morphingu (czyli stopniowego przekształcania jednego
obrazka w drugi, termin pochodzi od słowa metamorphose - po ang.
metamorfoza) i złożenia tego do kupy. Pokazał to kilka razy, wywołując
tym szok ogólny i zniknął. Do końca poszukiwano ludzi, którym autor
rzekomo przegrał to demo, by prosić ich o skopiowanie.
Dem nie pokazały grupy Elysium i Skylight. Co do Skylight, to może to
i dobrze, bowiem z pokazanych zajawek można było wnioskować, że będzie
to najgorsze demo tej grupy. Nie ratuje go nawet dość dobra część
napisana przez Jetboya, który wstąpił na chwilę w szeregi tej grupy,
by ową część szybko opublikować.
Dużo nieporozumień narosło wokół udziało amigowców w imprezie. Przez
cały czas traktowano ich jako drugą kategorię komputerowców i (nie
wiem - słusznie, czy niesłusznie) zwalano na nich wszystkie winy: za
spożywanie, za wybicie szyby, za narobienie bałaganu. Nawet mój
monitor zakosić mieli amigowcy (jeszcze raz proszę o zwrot!!!). Emocje
sięgnęły zenitu, gdy okazało się, że nie będzie Demo - Kompo dla
Amigi. Amiganci dostali szału i wywalczyli sobie godzinkę przed samym
zwinięciem big screen'a. W zasadzie konkurs się nie odbył, bowiem
pokazano tylko część prac, bez ich oceniania. Na początek poszły
rysunki Slaina, Romana i Spraya. Przy niektórych krzyczano "lama!",
przy innych "skan!" (obrazek przeniesiony skanerem do pamięci
komputera). Wszystkie jednak miały jedną wspólną cechę - były
czarno-białe. I to nie z powodu zamiłowania autorów do odcieni
szarości. Po prostu żaden z amigowców nie miał modulatora TV, a big
screen nie chciał wyświetlać obrazu po dostarczeniu mu informacji RGB
(mimo tego, że miał trzy "żarówy" - czerwoną, zieloną i niebieską!!!).
Swoje dema pokazały też grupy Investation ("Optical Race"), Lamesoft
("Lamers Megademo II"; właściwie nie było to wcale megademo, tylko
kilkudziesięcioskundowy żart, ale wrażenie zrobiło pozytywne), Angels
Of Death ("Search For Light"; AOD zastrzegli, że ten pokaz był
przedpremierowy, zaś premiera odbędzie się na party w Żywcu). Grupa
Sanity pokazała stare demo "World of Commodore Amiga".
Dema amigowskie nie były zbytnio poruszające. Składały się głównie z
wszelkiego rodzaju wektorówek, których robiono już setki, oraz tzw.
shadow-bobs, które wyszły lamersko (czyli nędznie). Dema swego za
żadne skarby NIE chciała pokazać grupa Inf, i do tego klęła brzydko na
całe party.
Skylight/Crazy Boys Copy Party rozczarowało przygotowaniem technicznym
i organizacyjnym. Pierwszego dnia prąd wysiadł dwa razy i trzeba było
długo czekać, aż sprzątaczka przyniesie wiadro fazy. Organizatorzy
naobiecywali też mnóstwo rzeczy w zaproszeniach: prysznice z gorącą
wodą (były krany z wodą tak zimną, że aż bolały zęby), wystawę
komputerów PC (był jeden AT), bufet czynny całą dobę (niejeden
głodował przez noc) i "Partyjny System Informacyjny" czy jakoś tak - w
każdym razie nie było i tego.
Na koniec muszę powiedzieć, że party zmordowało chyba wszystkich -
spanie na twardej podłodze w huku monitorów i głośna, nędzna muzyka,
jak na wiejskiej potańcówce to nie były rzeczy dla zbytnio
rozmiękczonych mięczaków. Mam jednak nadzieję, że impreza rozrusza(ła)
jakoś polską scenę Commodore 64 i zaowocuje w przyszłości sporą liczbą
dem, a - kto wie? - może i paroma grami z prawdziwego zdarzenia.
Wasz Specyalny Korespondent, względnie Emerytowany Leutenant
Wywiadu "C&A" (czytaj: si-aj-ej), w dwie godziny po przybyciu
nocnym pociągiem do Warszawy,
Bartłomiej I. Kachniarz