GDYŃSKIE COPYPARTY - RAPORT
Plotki o gdyńskim party krążyły po Warszawie już od pewnego czasu, ale
dopiero około tygodnia przed imprezą wszyscy zostali dostatecznie
poinformowani o planach związanych z wyjazdem. Jak zwykle Murzyn (tzn.
ja) musiał pozbierać forsę od wszystkich chętnych i odstać swoje po
bilety. Tak więc rankiem w Sobotę grupa maniaków tańczyła "przystankowca"
na peronie Dworca Centralnego w oczekiwaniu na ekspress do Gdyni.
W owej grupie, poza mną, znajdowali sie również Dr.Piotr (G-Force), MAC i
Jerry (Katharsis; Raf pojechał dzień wcześniej), Ninja (Action Direct)
razem ze swoim kolegą oraz... (wstrzymanie oddechu) weteran polskiej
sceny amigowskiej, genio o ilorazie inteligencji jednego z moich kapci,
wszystko wiedzący o podnoszeniu dynamiki sampli za pomocą cruncherów...
Mateusz K. vel Klamker! O urokach podróży z tym człowiekiem w jedym
przedziale nie będe sie zbytnio rozwodził - napomknę jedynie o wspaniałych
monologach w stylu "Nie dajmy się zwariować, z sercem" (124 razy!) oraz
przyśpiewek "Deutchland, Deutchland uber alles!" w przedziale, w którym
siedział jakiś starszy pan, najprawdopodobniej weteran z drugiej wojny.
Wracając jednak do początku naszej podróży, gdy wreszcie doczołgaliśmy sie
do naszego przedziału, ktoś rzucił inteligentne pytanie "A gdzie Action
Direct-y?". Odpowiedż była dobijająca - "Tam gdzie ich miejsce... W
przedziale drugiej klasy!" :-) W takim więc lub podobnym humorze (nie
licząc humorów pana K.) dotarliśmy do miasta Gdynia.
Party zorganizowane było w Domu Stoczniowca, w którym znajdowała się
kawiarnio-restauracjo-dyskoteka. I to właśnie w niej znalazło przystań
blisko 200 Amigowców! Organizatorzy najwidoczniej zadziałali taktycznie i
od razu przed imprezą zabukowali sobie zaciszną salkę, znajdującą się
zaraz przy wejściu. Każdy z "partowiczów" dostał twarzową przywieszkę
dokieszonkową (plakietkę) wraz ze swoim pseudonimem i nazwą swojej grupy
(niektórzy mieli swoje dowieszki z innego party 8^). Barek zaopatrzony
był nawet nieżle. Pomiędzy jedną Colą, a następną herbatką zakąsić można
było batonikami, orzeszkami a nawet kiełbaską i bigosikiem, który był
ulubioną potrawą Raf-a. Należy podkreślić, że był tam 7Up cieszący się
popularnością, o czym świadczyły setki skranczowanych puszek walających
się na podłodze i nie tylko. Raf w przypływie zdolności akrobatycznych
schodząc z podestu dla DJ-ów, z wielką gracją rozlał połowę swojego 7Up-a
na okoliczne Amigi nie wywołując jednak strat w ludziach czy sprzęcie.
Nie będe chyba w błędzie jeżeli powiem że prawie wszystkie polskie grupy
nawiedziły gdyńskie party. Byli: Addonic PL, H.O.T, Investation, Grace
PL, Zack Team, Katharsis, G-Force, Old Bulls, Quartet oraz wiele, wiele
innych. Tak więc wszelkie konkursy zapowiadały się bardzo interesująco.
W konkursie na najlepsze demo konkurencja toczyła się praktycznie tylko
pomiedzy Jokerami i H.O.T.-em. Ja osobicie głosowałem na inwencję i nowe
efekty Hell Order Team, wygrała jednak perfekcja dopracowania oraz
niesamowita grafika u Jokerów. Podobało mi sie również demko Luzerów,
niestety, te wciąż powtarzające się sześciany w każdej części dobiły mnie
całkowicie. Panowie! Więcej inwencji w wymyślaniu obiektów! Ile razy
można oglądać obracające się sześciany i czworościany. A oto inne grupy,
które zaprezentowały coś od siebie: Addonic (intro), Action Direct
(demo), Zack Team (megademo), Old Bulls (music disk).
Graficzne competition było bardzo wyrównane. Zdaje się że RYS ma poważną
konkurencję... Niesamowite rysunki zaprezenowali DAN (G-Force) oraz
Animal (Action Direct). Konkurs na najlepszą muzyczkę był również bardzo
wyrównany, niestety, mimo wspaniałej konkurencji XTD (Haze) oraz Dr.Cloo
(ex-Addonic) zdobyłem niechcący pierwsze miejsce w music-competition
zgarniając... uścisk spoconych dłoni organizatorów oraz natępną plakietkę
tym razem ze "stówą" w środku. Tak, tak. Co do nagród to organizatorzy
nie popisali się. Co prawda GBH (Joker) gęsto tłumaczył się, że sponsor
imprezy w otatniej chwili "wypiął się" i nie ufundował nagród ale cóż...
Tłumaczy się zawsze winny :-). Nie mogę zrozumieć dlaczego organizatorzy
music-competition (dokładniej Mr.Pavelo) w ostatniej chwili uparli się aby
każdy zaprezentował dwa utwory. Nie każdy miał przy sobie jeszcze jeden
utwór przeznaczony na konkurs - niektórzy (wiem do kogo pijesz, Korzeń! -
Raf) byli zmuszeni zaprezentować nie zawsze udane kawałki, które
pogarszały opinie o danym muzyku odbierając mu przez to kilka głosów. I
tak oto minął pierwszy dzień gdyńskiego party.
W hotelu można było sobie wynająć pokój do spania, to też spora ilość
przyjezdnych zabukowała sobie pokoje. Ci szczęściarze, co mieli rodzinkę
w okolicy (np. ja i Raf) udali sie na łono familii, a część, którzy
doszli do wniosku że noc jeszcze młoda, udali się do dyskoteki. Wśród
nich znajdował sie nasz ulubieniec pan Klamker. Nadmienić muszę, że
dalsze wydarzenia znam tylko z opowiadań, więc proszę o wybaczenie w razie
przekręcenia jakiegoś faktu lub przytoczenia nieścisłego cytatu.
Tak więc nasz bohater, gdy znudziło mu sie zatruwanie życia porządnym
ludziom w dyskotece, wrócił do Domu Stoczniowca, lecz ku swojemu zdumieniu
zastał zamknięte drzwi. Osobnik ten wpadając w panikę i dając o sobie
znać poprzez wykrzykiwanie cyt. "Ratunku!", "Wpuście mnie!", "Dajcie mi
zabrać chociaż moje rzeczy!", "Buuuuu!" wprowadził obsługę hotelu oraz
gości w głęboką konsternację, która spowodowała wpuszczenie niesfornego
gościa jednak po bitych parunastu minutach koncertu. Zmęczony "artysta"
legł w swoim pokoju. Nad ranem profilaktyczny Ninja, wychodząc, zamknął
go i zabrał klucz przez co mieszkający obok mieli znowu okazję poznania
talentu woklalnego naszego ulubieńca. Jednak jakiś miłosierny samarytanin
okazał się na tyle nierozsądny i przyniósł zapasowy klucz uwalniając
"nieszczęsnego" ze słusznego zamknięcia. Wywołało to zbiorową żałobę
połączoną z modłami do Boga Deszczu o celny piorun. Jednak odległość do
jego posiadłości jest dośc duża więc odpowiedż przyszła ze spóżnieniem, w
postaci ulewy od południa Niedzieli.
Bardziej spokojnym uczestnikom party noc upłyneła na spijaniu ton wina,
piwa, orzeszków z bufetu, nośników magnetycznych (Addonic) oraz na
(nieudolnych) próbach łamania oryginałów (hi Docent!).
Następnego dnia, już wypoczęci (a niektórzy skacowani), całe towarzystwo
odwiedziło ponownie salę, uzupełniając swoje zbiory programów,
doświadczenia i inne tego typu drobnostki. Po nocy pełnej napięcia
odnalazł się pożyczony "na chwilę" digitizer obrazu i prawie wszyscy
zaczęli się "digitalizować". Już zdigitalizowani, udaliśmy się (ja i Raf)
do drugiej salki, gdzie akurat, nie wiedzieć czemu, stała wolna Amiga, a
obok niej XTD z Haze. Raf odrazu zażądał wgrania ProTrackera i zaczął coś
dłubać. Powstała myśl, aby wypalić "moduł przyjażni", do której to
czynności ochoczo przyłączyli się (w kolejności palenia): Raf, XTD,
Mr.Root, Kadi, Mr.Pavelo (ten to przyżywa prawdziwe męki przy tworzeniu
muzyki - cztery patterny w dwie godziny!) i na końcu Peters. W taki
sposób powstał "mod.friendship", który, jeżeli nie zrobi tego jakaś
konkurencyjna gazetka, zamieścimy w Zig Zag-u I#4.
Nim sie obejrzeliśmy nadszedł czas konsumpcji resztek bigosu i fasolki,
dumnie nazwanej "po bretońsku" (Bretończycy by się załamali...).
Najedzeni, stwierdziliśmy wszyscy, że już niestety czas udać się na
dworzec, gdzie czekał zamówiony przez nas pociąg. Swoją drogą to dworzec
w Gdyni jest bardzo ciekawym obiektem, gdyż można tam kupić dokładnie
wszystkie najnowsze modele butów sportowych, od Nike Air do Adiddas
Torsion. Nastrój oczyszczenia (łac. katharsis 8^) popsuł nasz ulubieniec
zjawiając sie w najbardziej niedodpowiednim momencie czyli jeszcze PRZED
odjazdem pociągu.
Mimo zajętych wszystkich miejsc w przedziale (Raf wracał razem z nami więc
było nas sześciu w wagonie pierwszej klasy) Klamker znalazł miejsce prawie
w korytarzu, siedząc na swoim nieszczęsnym neseserze. Repertuar nie był
tak dopracowany (nie było żadnych emerytów w przedziale) jak w podróży do
Gdyni, a poza tym artysta nie miał dużo sił po przeżyciach nocno-porannych
żeby prezentować go przez całą drogę powrotną, więc podróż wydawała się
ciut mniej męcząca.
Zmęczeni, wyprani, wyprasowani i szczęśliwi, że nasz pociąg i tym razem
jakimś cudem dojechał do stacji docelowej, rozeszliśmy się na Dworcu
Centralnym, każdy we własnym kierunku, jednak uważając, aby nie był to
kierunek, w którym podążył nasz laureat Złotej Klamki.
Howgh! Niech Schwartz będzie z wami!
MR. ROOT / ACME i RAF